Δήθεν ιστορίες

"Εκεί που ξέρεις σε εξυπηρετώ, εκεί που δεν ξέρεις σε εκπαιδεύω δουλεύω"

Εμείς οι προγραμματιστές νομίζουμε ότι μπορούμε να κοροϊδέψουμε τον καθένα. Πιστεύουμε ότι ο χρήστης είναι χαζός, ημιμαθής, ότι προσπαθεί να καταφέρει πιο πολλά από όσα μπορεί , ότι πιάνεται εύκολα θύμα.
Είναι άραγε αυτή η παραδοχή αλήθεια ή ψέματα;
Στην ερώτηση αυτή δεν καλούνται να απαντήσουν μόνο οι προγραμματιστές ή μόνο οι χρήστες. Καλούνται να απαντήσουν και οι δύο. Ή μήπως δεν είναι μόνο δύο;....

Αντέχω, δείξτε μου τη συνέχεια του ανέκδοτου...
Οι "χρήστες" δεν είναι απλώς οι "χρήστες" αλλά έχουν διαχωριστεί από τους άι-τι σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με το πόσο “σχετικοί” είναι. Είναι, λοιπόν, ο “advanced” χρήστης, ο "μέσος" χρήστης, και έχουμε και τον συμπαθέστατο σε όλους “άσχετο”.

Με ένα πρόχειρο ορισμό (σύμφωνα με τους αι-τι) θα μπορούσαμε να πούμε ότι advanced είναι ο χρήστης εκείνος που ξέρει ότι ξέρουν και οι υπόλοιποι, με τη διαφορά ότι ο ίδιος πιστεύει ότι ξέρει κάτι παραπάνω. Είναι πολύ βολικός για τους "προγραμματιστές" και ειδικά για τις μεγάλες εταιρείες και αυτό μπορεί να φανεί από το εξής πολύ απλό παράδειγμα:

Ο advanced χρήστης όταν θα συναντήσει ένα πρόβλημα σε ένα πρόγραμμα ενός “big brand” θα σκεφτεί ότι αποκλείεται να φταίει η μεγάλη εταιρεία και ότι σίγουρα κάνει κάτι λάθος αυτός.
Πρώτη του ερώτηση θα είναι αν τα Windows είναι αυθεντικά (δείγμα δήθεν γνώσης) και αφού βεβαιωθεί ότι είναι πολύ καλά σπασμένα, θα σκεφτεί την Τετάρτη... Κακώς βγήκε με τη Θώμη! Έπρεπε να κάτσει να μελετήσει το Word 2030 που αντέγραψε από τον Σίμο και να κόψει τον κώλο του να το μάθει. Τώρα είναι αργά, αφού ξέρει ότι δεν το κατέχει αλλά προσοχή!... δεν πρέπει να μάθει κανείς!...
Θα κάνει, λοιπόν, τουμπεκί και μάλιστα ψιλοκομμένο γιατί αν μιλήσει θα φανεί ότι αυτοί που "δεν ξέρουν" είναι δύο, μαζί με την Μαρία την "άσχετη" του διπλανού γραφείου! Ποτέ!
Δεν πρέπει με τίποτα να απολέσει την γυαλιστερή, ασημί κορδέλα του “advanced” που με τόσο καμάρι (περι)φέρει στο γραφείο, ειδικά τις μέρες που είναι και το αφεντικό εκεί.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η "advanced"-οσύνη του αποτελεί τον μόνο τρόπο να πειράζει και να κολλάει συχνά-πυκνά την "άσχετη", πλην όμορφη, Μαρία του δίπλα γραφείου. Και μη νομίζετε... Ούτε και η Μαρία θέλει να αμφισβητηθεί το "advanced"-ιλίκι του Τάκη.

Αν εξαιρέσεις τον πραγματικά ενοχλητικό, έως και γελοίο, τρόπο που της την ψιλο-πέφτει, με εκείνο το αναγουλιαστικό του χαμόγελο και το κόρδωμα του αγύμναστου στήθους του, όταν επιδεικνύει τις γνώσεις του στα προϊόντα της Microsoft, κατά τ’ άλλα ξέρει ότι ο Τάκης είναι αυτός που θα κάνει δουλειά, όταν έρθει η ώρα, μιας και "ξέρει”.

Γιατί, για την "Μαρία" η ασχετοσύνη δεν είναι μία απλή συνομοταξία στην οποία τυγχάνει να ανήκει. Είναι κάτι παραπάνω.
Είναι διαβατήριο για την χώρα των “θα ‘θελα να ‘ξερα γιατί τον πληρώνουν”, είναι αποτέλεσμα δουλειάς, είναι "δικαίωμα του εργάτη", είναι δύναμη!
Η ασχετοσύνη δεν έχει φύλο, παρ' όλα συγχωρείται ευκολότερα όταν συμβαίνει να είναι γένους θηλυκού. Αν μάλιστα τύχει να περιβάλλεται από “advanced” αρσενικούς, εκεί πια μετουσιώνεται σε εξουσία!
Άλλωστε το Μαράκι μας δεν πληρώνεται για να ξέρει αλλά αντιθέτως, ακριβώς, για να μην ξέρει. Για να "μην ξέρει" με εκείνο, τον (μονα)δικό της, ναζιάρικο τρόπο που κρύβει μέσα του δυναμική ενέργεια ικανή να κινεί το σώμα και το μυαλό δεκάδων ανδρών, να ανεβάζει την παραγωγικότητα, να ανεβάζει τους δείκτες και να ανεβάσει και άλλα, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά για την επιχείρηση, πράγματα.

Η Μαρία είναι επικίνδυνη χρήστης. Είναι αυτή που αν συναντήσει ένα πρόβλημα στο λογισμικό θα το αναφέρει και θα ρωτήσει. Τι έχει να χάσει άλλωστε!; Αφού είναι άσχετη!
Το πολύ – πολύ (αν δεν έχει περίοδο, αν δεν έχει ωορρηξία, αν δεν έχει μαλώσει με τον άντρα της, αν τελείωσε την τελευταία φορά, αν υπήρχε τελευταία φορά, αν ήταν during the last month, αν τα παπούτσια που πήρε ήταν τελικά στο μπλε που ήθελε, αν, αν, αν.....) να κάνει και λίγο χαβαλέ με τον Τάκη που για άλλη μια φορά θα βρει αφορμή να της την ψιλο-πέσει.

Και ανάμεσα στους δύο ο Λάκης...
Ο Λάκης είναι ήρεμος. Ούτε θα ρωτήσει, ούτε θα απαντήσει. Πιθανόν να πάρει μόνο μία γκριμάτσα ότι συμφωνεί ή θα κοιτάξει, με ενδιαφέρον, τον προγραμματιστή στα μάτια όταν η Μαρία ρωτήσει για το λάθος.

Είναι παντρεμένος με δύο παιδιά, έχει ένα laptop σπίτι γιατί “δεν του έφτανε ο χώρος” όμως είναι αρχαίο (το αμέσως επόμενο μοντέλο από τον υπολογιστή των Αντικυθήρων) και το συντηρεί με νύχια και με....
Ο Λάκης γενικώς δεν μιλάει πολύ και είναι ένας γρίφος. Σίγουρα, κάπου θα ανήκει και αυτός, αλλά κανένας δεν ξέρει που. Μέχρι να εκδηλωθεί, και για όσο δεν αποκαλύπτεται ανήκει στην κατηγορία που ονομάζουμε “μέσος χρήστης”.

Ο “μέσος” χρήστης (ο Λάκης) θα εκπλήξει τον προγραμματιστή με τις γνώσεις του (δεν είναι εύκολο να συντηρείς τον υπολογιστή που έχει στο σπίτι). Είναι αυτός που έχει την ικανότητα να μαθαίνει πιο εύκολα απ' όλους και ανήκει (θέλοντας και μη) στην ίδια κατηγορία με το αφεντικό, το οποίο επίσης (θέλοντας και μη) είναι μέσος χρήστης.
Ο Λάκης θα μπορούσε να είναι άσχετος αλλά δεν του πάει, θα μπορούσε να είναι “advanced” αλλά τα πάει καλά με τη γυναίκα του, οπότε δεν υπάρχει λόγος, θα μπορούσε να είναι αφεντικό αλλά... δεν είναι. Είναι ο αντίστοιχος εκλογικός “αναποφάσιστος”, αυτός που καθορίζει, σύμφωνα με τους μιντιακούς και μη αναλυτές, την εμπορική επιτυχία ενός λογισμικού όπως, κατά πλήρη αντιστοιχία, καθορίζει και το εκλογικό αποτέλεσμα της σύγχρονης αναποφασιστικής δημοκρατίας.

Και στη μέση ο προγραμματιστής. Ο αποκλειστικός υπεύθυνος για το γεγονός ότι το πρόγραμμα έχει λάθη, για το ότι η Μαρία έχει δικαιολογία για να λουφάρει, γιατί δόθηκε το δικαίωμα σε κάποιον να θεωρεί τον εαυτό του “advanced” έναντι των άλλων. Είναι αυτός που πέρα από τον επαναβαπτισμό των χρηστών σε advance, μέσος & άσχετος συνέχισε να κρύβει τις ατέλειες πίσω από περαιτέρω βαπτίσεις όπως “service packs” (=όταν το βγάλαμε στην αγορά δεν έπαιζε, τώρα παίζει) και “updates” (=όταν το βγάλαμε στην αγορά δεν έπαιζε, τώρα παίζει). Φυσικά, αν είχε φροντίσει όλα να δουλεύουν με ένα κουμπί τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.
Ο "προγραμματιστής" δεν αντιμετώπισε τον χρήστη με σεβασμό αλλά πίστεψε ότι είναι χαζός, ημιμαθής, ότι προσπαθεί να καταφέρει πιο πολλά από όσα μπορεί, ότι πιάνεται εύκολα θύμα.
Και τελικά δεν είχε και άδικο... Αν κρίνω από τον Τάκη, την Μαρία και τον Λάκη ούτε άδικο είχε, ούτε του ζητήθηκε και κάτι διαφορετικό!... Τους βολεύει όλους βλέπεις... Κι ας μην είναι εντός αυτών που "τα φάγανε όλοι μαζί". Μάθανε να τους βολεύει ακόμα και αυτό.


ένα παιδί
βοήθημα:τίποτα
τόπος:Μαρτίου
2011
Δήθεν Ανέκδοτα